De vloer als oncomfortabele kruk

Als het wachten te lang duurt besluit ik op de vloer te gaan zitten. Ik word raar aangekeken maar ik doe alsof het normaal is (het is normaal - voor mij). Terwijl de rest van mijn werkgroep gezellig aan het kletsen is, kijk ik naar iedereens voeten. Ik moet ook opletten dat er niemand over mij struikelt. Op zulke moment wens ik dat geen POTS had. Dat ik niet hoefde te plannen hoe laat ik bij een lokaal aankom. Dat ik me niet zo bewust was van wat staan doet met je lijf. Dat het me niet op zou vallen dat een gang geen stoelen heeft en ik een gang simpelweg als een gang zag. Ik wens dan dat ik op zulke momenten was zoals de rest. Maar nee, zo moet ik niet denken. Het is niet mijn schuld dat het niet algemene informatie is dat een stoel ook een vorm van toegankelijkheid kan zijn. Het is niet mijn schuld dat een stoelloze gang niet voor iedereen leeg voelt.