De kamâh assun âhtaubiaugrafie

Dit schilderè is van Gijs’ hand. Ut issun van de veile zellufgemaakte werreke die zèn kamâh vulle. Zèn kreijatieve stempel op de kamâh is zau dùidelijk, dat Gijs zèn kamâh as zèn âhtaubiaugrafie beschâht. Ut issun kollage van vezamelde werreke, objekte van emautiauneile waahde en kuns gewogdûh. Wanneâh je zèn kamâh leis, leis je ègelijk Gijs’ leive: de kamâh staat bol van pegsaunlijke vehale en zèn karaktâh, maah auk van Gijs’ stèl en eshetiese ontwikkeling. Hè veitelt ons in geure en kleure auvâh ut prauces achtâh zèn kuns en hoe de kamâh is ùitgegroeid tot zèn meis pegsaunlijke pogtfauliau.

Gijs komp ùit un kreijatief gezin en hè erkent dat hè zèn kreijatieve ontwikkeling grautendeils te danke hep an zèn âhwâhs. Zèn vadâh issun annemâh, die hun hùis altèd assun laupend architektaunies praujek hep beschâhd, en zèn moedâhr is zelluf auk kunstenaah en schildâh. Zè hebbe Gijs vanaf jongs af an gestimuleâhd om kuns te make: vroegâh teikende Gijs elke ochtend met zèn moedâhr en nâh moedege ze hem an om zèn ège stèl te ontdekkûh. Da's ùitgemond, zau veitelt Gijs, op un fascinasie voâh gezichte. De veschèdene gezichte die hè teigenkomp, of dat nâh de vage blikke innun donkere club of de grènze van geliefde zèn, vorreme un graute inspirasiebron voâh zèn werrek. Doâh zèn werrek hein, zauwel in zèn schilderèje as klèwerreke, kaume gezichte terug, vaak vevorremp of gedekonstrueâhd. Dat resulteâht in vebazingwekkede pogtrette en krachtige skullepterûh.

As Gijs iets nieuws maak, werrek hè totaal nie konsepteweil. Zaudra hè geïnspireâhd is, rolt hè zèn ezel de kamâh in en begint gewaun met schildere op doek, kagton of hâht. Deize spontane speilshèd komp dùidelijk terug in zèn werrek: felle kleure, rùige penseilstreike en gedeicideâhde vorreme zette de taun. Wanneâh hè nie tevreije is met ut resultaat, dan schildeg hè bè un vollegende ingeiving auvâh ut werrek hein of gebrùik hè un heile andere methaude: Gès laat met trots un paah schilderèje zien waah gate in zèn gebrand of die met un plamuâhmes zèn toegetakeld. Zèn werrek hep surreijalistiese trekke die an Joan Miró of Karel Appel doen denkûh. Zelluf noemp hè Keith Haring en Jean-Michel Basquiat as twei graute inspirasiebronne. Hè keâht ut reijalisme dan auk hagt de rug toe en vewellekomp abstraktere ideeën: “Ik denk dat kuns pas ech intâhessant wogt as ut aupe is voâh intâhpretasie; mense mauge denke van mèn kuns wat ze willûh.”

De abstrakte esprit in Gijs’ werrek is evident. Ut laat un aupehèd zien die d'r meitein ùitsprink asje Gijs’ kamâh binnelaup en dat vegraut ut âhtaubiaugrafiese karaktâh van de kamâh enkelt maah meâh.