Kiezen voor zichtbaarheid

Leonor draagt ​​niet altijd haar sleutelkoord. Ze draagt ​​het wanneer ze reist of wanneer ze in het Verenigd Koninkrijk is. Ze kan ervoor kiezen om haar handicap zichtbaar te maken, en doet dat meestal als het wordt erkend en praktisch nut heeft.

Op luchthavens herkennen mensen het sleutelkoord over het algemeen wel. Dit maakt het makkelijker om hulp te vragen en stelt haar gerust tijdens het reizen. Het heeft voor haar ook een psychologisch component. ‘Het is een bevestiging dat ik dit niet verzin, ook al kun je het gewoon online bestellen. Ik was op Schiphol en ging naar de helpdesk en vertelde dat ik chronische pijn had. Binnen tien minuten was er iemand om me door het vliegveld heen te helpen. Ik weet niet of ze het koord hebben gezien, maar het gaf me meer zelfvertrouwen om om hulp te vragen.’

Zichtbaar zijn is niet altijd een keuze, en kan soms een beetje eng zijn. Leonor vertelt een verhaal over een professor die geen laptops toestond in de klas, alleen notebooks. Leonor vermijdt het tillen van zware spullen en neemt daarom haar laptop gewoon mee naar school. Toen ze de professor vroeg om haar laptop te gebruiken, kondigde hij ten overstaan van de hele klas aan dat mensen die laptops gebruikten gezondheidsproblemen hadden, en dat zij laptops mochten gebruiken. ‘Dan heb je alleen maar mensen die je aanstaren van: wat is er met jou, Frankenstein?’

In Nederland wordt het sleutelkoord niet veel gebruikt. Leonor heeft nooit reacties op het koord gemerkt, in tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk waar het veel meer wordt gebruikt. Als ze kon, zou Leonor haar handicap het liefst altijd zichtbaar hebben voor mensen. ‘Maar op een manier die geen eindeloze vragen oproept.’