Het Transvaalhof anno 2022

Sinds de opname van het filmpje en het krantenartikel is er wel het één en ander veranderd in het Transvaalhof. De vrouwen die voor de deur aan het werk waren, de kinderen die op straat speelden en de grote gezinnen zijn niet langer de bewoners van het hof. Er woont nu een meer diverse groep mensen van verschillende leeftijden en weinig jonge kinderen, waarvan sommige er net zijn komen wonen en andere er al hun hele leven wonen. Het groen in het midden van het hof heeft ook een transformatie doorgemaakt sinds de oplevering in 1928. Origineel bedoeld als een plek waar kinderen konden spelen, is het in de tussentijd ook tijdelijk gebruikt als plek om vuilnis te stallen en wordt er nu een strijd geleverd tegen de overwoekerende planten. De steigers die nu tijdelijk in het hof staan voor renovatiewerk symboliseren de transformatie en vernieuwing die het hof in de afgelopen eeuw heeft doorgemaakt.

Wat echter een constante blijft, is dat het Transvaalhof achter zijn toegangspoorten een eigen buurtje op zich is. Dit zijn Gladys en haar buurman Bas. Gladys, die vijf jaar in het hof woont, vertelde dat het hof een gescheiden wereldje lijkt te zijn van de drukte. Iets speciaals, aangezien het dicht bij het centraal station en het centrum ligt en de poorten niet op slot kunnen zoals bij menig ander hofje. Het is niet echt een gemeenschap meer zoals vroeger, maar de bewoners zijn desondanks nog steeds met elkaar verbonden en wisselen onderling verhalen met elkaar uit. Gladys vertelde bijvoorbeeld ook dat haar buurvrouw, die al bijna haar hele leven in het hof woont, in bezit is van huurkaarten van haar ouders, waarmee vroeger wekelijks de huur werd opgehaald. Nu gaat dat allemaal automatisch.

Hoewel de bewoners op hun privacy gesteld zijn, weet je wel wie ongeveer waar woont. Dat is ook wat de architect Buurman in gedachten had toen hij in de jaren ‘20 het Transvaalhof ontwierp. Wat hield zijn visie precies in?