In een blik

Kaspars oog komt van de firma Müller in Wiesbaden, opgericht in 1860, het oudste instituut voor kunstogen in Europa. De ogen worden tot op de dag van vandaag in alle denkbare kleurensamenstellingen gemaakt. De glazen bollen worden met een rietje boven een vlam geblazen. De toekomstige drager van het oog was meestal zelf aanwezig, zodat de prothese precies de juiste kleur en de juiste vorm kan krijgen. Christof Müller-Uri, kunstogenmaker en achterkleinzoon van de oprichter:

"Mensen eisen vaak perfecte symmetrie, maar in het echt is er altijd verschil tussen de ogen. Sommige klanten willen ook een heel groot oog, maar dat is natuurlijk raar, als je echte oog veel kleiner is."

Stel je een slaperig dorpje voor, diep in het Thüringer Woud. In de bergen, tussen de machtige naaldbomen, staan overal Glashütte. Deze nederzetting heet Lauscha. Hier komen de halffabrikaten vandaan die in Wiesbaden geperfectioneerd worden. Niet toevallig worden hier ook knikkers en kerstballen geblazen.

Zo goed als alle kunstogenmakers ter wereld hebben hier hun roots. Ze zijn nazaten van de rondtrekkende glasblazers die in deze omgeving genoeg kwartszand, kalk en brandhout vonden en die hier in de late middeleeuwen het dorp stichtten. Van generatie op generatie wordt het vak er sindsdien doorgegeven. Dat klinkt romantischer dan het was: iedere familie hield zijn recept angstvallig verborgen voor de buren en ieder gezinslid moest meewerken, ook wie glasblazen haatte.

Tegenwoordig zijn er ook oogprotheses van kunststof, maar die geven vaak een allergische reactie. Bovendien heeft glas meer glans en diepte.