Ontoegankelijk

De vrouwelijke ervaring van een treincoupé gaat dieper dan waar ze gaat zitten, en hoe ze haar bezittingen strategisch neerzet. Het is mij vaak genoeg gebeurd dat ik lastig werd gevallen ook al had ik mijn tas naast me staan, of expres dicht bij een andere vrouw zat. Voor veel daders is een drempel als deze niet hoog genoeg om er niet toch over heen te stappen.

Er zijn voor vrouwen nog andere tactieken beschikbaar. Boos kijken, een koptelefoon op zetten (al dan niet met muziek aan), en in het geheel ontoegankelijk overkomen. Mogelijke daders niet aankijken, ongeïnteresseerde lichaamstaal, niet opvallen. Als er meer direct gevaar is: doen alsof je aan het bellen bent, laten weten aan je omgeving dat er iemand op je wacht, dat je niet alleen bent, dat er iemand is die je gaat missen als je niet thuis komt.

Veel mannen lijken niet door te hebben dat er soms zoveel bij komt kijken voor vrouwen om veilig thuis te kunnen komen. Sommigen interpreteren deze tactieken zelfs als iets waardoor vrouwen geen romantische partner hebben (zie fig. 3). “Je zou mooier zijn als je lacht.” “Wat kijk je boos!”. “Je zou best wat vriendelijker mogen kijken.” Dit zijn dingen die een heleboel vrouwen wel eens hebben gehoord, soms zelfs van vreemden. Niemand heeft recht op de lach van een ander, of recht op diens werk om hen comfortabeler te maken. Het zou natuurlijk onwijs fijn zijn als we allemaal altijd konden lachen, dat iedereen altijd gelukkig, vrolijk, en veilig was. Maar zo ver zijn we helaas nog niet, dus mijn ‘resting bitch face’ blijft nog even.