Uit het perspectief van vrouwen

Iets wat zo simpel en voordelig is voor de meeste van de mensen, kan een moeilijke beslissing zijn voor vrouwen. Vrouwen moeten goed nadenken voordat ze besluiten om in hun eentje een wandeling te maken, zeker als het donker is. Het gevoel van kwetsbaarheid tijdens het alleen buiten lopen is van doorslaggevende invloed op de vrouwelijke ervaring van het leven. In een recent statistisch onderzoek over persoonlijke veiligheid gaf iedereen aan zich onveilig te voelen tijdens een nachtelijke wandeling. Maar vrouwen voelden zich wel aanzienlijk onveiliger tijdens een wandeling door het park in het donker dan mannen: vier uit de vijf vrouwen gaven aan zich zeer onveilig te voelen, terwijl slechts twee van de vijf mannen ditzelfde gevoel delen.“Perceptions of personal safety and experiences of harassment in Great Britain”

Als vrouwen moeten we alert en op onze hoede blijven, een fundamentele reactie op onze alledaagse ervaringen. Voordat we besluiten om naar buiten te gaan, moeten we ons voorbereiden door verschillende maatregelen te treffen, zoals aan vrienden, huisgenoten of familie laten weten waar we zijn. We houden onze telefoon dichtbij, en onze koptelefoons zijn een schild tegen ongevraagde, maar nog steeds mogelijke, benaderingen of opmerkingen van vreemden. We moeten overwegen om naar plekken te lopen waar veel mensen zijn in plaats van afgelegen. Vrouwen gaven ook aan dat ze zich veiliger voelen als ze met hun hond lopen, omdat die een gevoel van bescherming geven. We moeten vertrouwen op strategieën die mensen ervan weerhouden om ons te volgen, naast ons te rijden, of ons zonder toestemming aan te spreken. We vinden toevlucht in bussen en winkels, of we proberen zo onbenaderbaar mogelijk over te komen. Het gevoel constant gevaar te lopen, de angst om lastiggevallen of aangevallen te worden, bang zijn voor alles wat ons pijn kan doen, omdat we beschouwd worden als het zwakkere geslacht, is een gevoel dat elke vrouw op een gegeven moment onder ogen moet komen – het is iets wat niet weg lijkt te gaan. ’s Nachts als vrouw alleen op straat lopen is een risico, en we voelen ons dapper wanneer we het durven, terwijl het eigenlijk zo niet zou moeten werken. Daarom is een wandeling in het park voor een vrouw geen routine, een spontane activiteit, een stopknop op de realiteit, een opkikkertje, een gewild pauzemoment om onze hoofden te legen – het is een besluit dat we goed moeten overwegen. Als vrouw een wandeling maken is een van de lasten van onze realiteit: hadden we die maar niet hoeven dragen.