Als je aan een vrouw vraagt wat zij doet als zij ‘s avonds alleen over straat loopt, kan je veel verschillende antwoorden verwachten. Maar antwoorden komen er sowieso.Katz, Jackson. The Macho Paradox: Why Some Men Hurt Women and How All Men Can Help. Sourcebooks, Inc., 2006. Als jong kind krijg je bepaalde instructies van je ouders/voogden mee: neem geen snoep aan van vreemde mannen, of stap niet zomaar bij iemand in de auto. Bij jonge meisjes zet dit door tot ver voorbij de puberteit. Je leert dat je altijd moet oppassen, al helemaal wanneer het donker is. Het geeft het idee alsof je een soort verantwoordelijkheid hebt en zolang je die op je neemt, kan er minder, of zelfs niks met je gebeuren. Denk bijvoorbeeld aan de vraag: “Wat had je aan?” Deze vraag kennen we allemaal wel. Het is de vraag die vaak gesteld wordt nadat een vrouw seksueel is lastiggevallen. Dit is een voorbeeld van een fenomeen dat je ook wel victim blaming noemt.Rebeca M Hayes, Katherine Lorenz, and Kristin A. Bell, “Victim Blaming Others,” Feminist Criminology 8, no 3 (2013): 203. Het slachtoffer krijgt de schuld dat die iets is overkomen, omdat die niet aan bepaalde sociaal opgelegde voorwaarden zou hebben voldaan. Dit fenomeen zorgt er dan ook voor dat vrouwen het geïnternaliseerde gevoel hebben dat zij iets kunnen doen. Dat zij bepaalde voorbereidingen kunnen treffen. Hoe past dan een sleutelbos in dit hele verhaal?