Van groot naar klein

Als we een blik werpen op de grootte van de letters, zien we dat ze van groot naar klein gaan. De steenhouwer is begonnen met de traditionele aanhef DIIS MANIBUS SACRUM (“Gewijd aan de geest van...”) in mooie, grote letters, gecentreerd bovenaan de tekst.

Op een gegeven moment tijdens het houwen lijkt hij zich te hebben verkeken op de ruimte die hij nog over had. In regel twee en drie loopt het laatste woord over op de volgende regel (SATURIAN-US en MENSI-BUS) – niet heel elegant.

En om de volledige tekst op de steen te laten passen moest hij in de laatste twee regels geleidelijk aan steeds kleinere letters gebruiken.

Een laatste minpunt is te zien aan de rechteronderkant van de derde regel, waar een klein gaatje zit. Of had dit gaatje een functie? Misschien werd het gaatje gebruikt om de plaat te bevestigen aan een grotere steen of een monument; vergelijkbare grafstenen bevatten immers vaak bevestigingsgaten (fig. 1). Zelfs dan is het vreemd dat er maar één gat in zit.

Ondanks deze cosmetische imperfecties blijft het een indrukwekkende grafsteen en een belangrijke getuige van de oude samenleving in Romeins Carthago. Het geeft een kijkje in de wereld van de overleden jongen, zijn nabestaanden en de steenhouwer die de grafsteen gemaakt heeft.