Een vervlochten verhaal

Nu het zo ligt hier op tafel bij het Nederlands Instituut voor het Nabije Oosten, springt er direct iets in het oog: het bijzonder gedetailleerde weefwerk. De veertien stroken in de lengte (schering) en de achttien stroken in de breedte (inslag) bestaan elk uit vier draden. Ze zijn op zo’n manier in elkaar geweven dat om het midden heen diamantvormen ontstaan. Dit is echter niet helemaal perfect uitgevoerd. Omdat er een even aantal scheringdraden is, kon het patroon niet symmetrisch worden. Bovendien kwam de maker een aantal inslagdraden tekort, waardoor de buitenste diamant een punt mist.

Desondanks is dit een prachtig voorbeeld van het Mesopotamische vakmanschap. De bekleding, omvat in een versierd raamwerk, kan zowel van textiel als van riet zijn.”Möbel A. 1. In Mesopotamien § 4.1 Betten,” in Reallexikon der Assyriologie und vorderasiatischen Archäologie band 8, geredigeerd door Ernst Weidner en Wolfram von Soden (Berlin/New York: De Gruyter, 1995), 326-327

Al vroeg in de geschiedenis was de weefkunst zeer ver gevorderd. Op afbeeldingen is te zien hoe men aan het werk is op grote weefgetouwen. Verschillende patronen zijn bekend omdat ze hun afdrukken hebben achtergelaten op klei.John Taylor “Tablets as Artefacts, Scribes as Artisans,” in The Oxford Handbook of Cuneiform Culture, geredigeerd door Karen Radner en Eleanor Robson (Oxford: Oxford University Press, 2011), 15 Van de rietvlechtkunst is veel minder bekend. De drassige laaglanden van de Tigris en de Eufraat zorgden voor een overvloed aan dit materiaal, maar hier is weinig van bewaard gebleven. Uit teksten weten we dat het een bloeiende industrie geweest moet zijn. Sommige meubels werden van dit materiaal gemaakt, ter referentie kunnen we uitwijken naar Egypte of naar moderne exemplaren. Dat maakt dit object juist zo bijzonder.