Opiumrecepten

Bilderdijk gebruikte met enige regelmaat opium. Daardoor is hij in de naoorlogse literatuurgeschiedenis terechtgekomen als een drugsverslaafde. Zo noemde Boudewijn Büch de dichter een ‘opiofaag’. Zijn vaak zonderlinge ideeën en gedragingen konden dan verklaard worden als symptomen van zijn verslaving. Bilderdijks gedichten, die soms hallucinerend en in een roes opgeschreven lijken, pasten mooi in het beeld van de dichter als junkie.

Inmiddels is er afgerekend met dat beeld. Bilderdijk was goed thuis in de geneeskunst en schreef bij allerlei ziektes recepten uit voor zichzelf, zijn gezinsleden en anderen. In zijn tijd was opium een gewoon geneesmiddel dat werd voorgeschreven als slaapmiddel, als pijnstiller en als geneesmiddel tegen kwalen zoals verkoudheid of diarree. De doses die Bilderdijk voorschreef waren niet exceptioneel hoog, er zaten flinke perioden tussen de recepten, en hij gebruikte het middel niet steeds frequenter.

Bilderdijk was dus geen verslaafde maar een zelfgenezer. Bovendien is opium geen stimulerend maar een verdovend middel. Als Bilderdijk werkelijk zwaar verslaafd was geweest zou hij niet gedicht maar geslapen hebben.