“Ze gaf haar een paar glazen muiltjes, de mooiste van de hele wereld”

Een ding dat alle versies van Assepoester met elkaar gemeen hebben, is de verloren schoen. Ik zal drie versies gaan vergelijken, die zowel in tijd als in ruimte ver uit elkaar staan. Twee dateren uit de barokperiode: La Gatta Cenerentola uit 1634 van de Italiaanse schrijver Giambattista BasileMaakt deel uit van zijn Pentamerone en Cendrillon ou la petite pantoufle de verre uit 1697 van de Fransman Charles Perrault.In Histoires ou contes du temps passé De derde versie stamt uit de Biedermeierperiode in Duitsland: Aschenputtel uit 1812 van de Duitse gebroeders Grimm.In Kinder- und Hausmärchen. In 1819 voegden ze een straf toe voor de stiefzusters.

In de versie van de Fransman Perrault verliest Assepoester in alle haast haar muiltje, maar er wordt niet gespecificeerd waar of hoe ze die verliest. Er wordt echter wel vermeld dat ze de schoen verliest op de tweede avond van het feest wanneer ze snel terug probeert te keren naar huis vanwege de avondklok die haar petemoei haar had opgelegd: bij klokslag twaalf om precies te zijn.

In deze versie is de schoen gemaakt van glas, net als in de Disney-animatieversie uit 1950 en de live action-adaptatie uit 2015 het geval was. Maar waarom zou er gekozen zijn voor glas als het luxueuze materiaal van de schoen?

De schrijver van dit verhaal, Perrault, is in verband gebracht met het hof van Versailles van Lodewijk XIV. Hij maakte deel uit van de bourgeoisie en de minister van Financiën van Lodewijk XIV, Jean-Baptiste Colbert, was een goede vriend van hem. Dit zou de kennis van de schrijver van het hof van Versailles en de keuze voor extravagante meubels en stoffen in zijn verhalen kunnen verklaren. In die tijd gebruikte Lodewijk XIV ook kristallen en glazen spiegels om zijn Spiegelzaal te bouwen.Zie: Michael Stephen Smith, The Emergence of Modern Business Enterprise in France, 1800-1930 (Cambridge (Massachusetts)/London (England): Harvard University Press, 2006), 237. Glas zou voor Perrault een voor de hand liggende keuze zijn geweest, omdat het materiaal de extravagantie en luxe van de barokperiode benadrukt.Marnie Campagnaro,“From Palace to House. The Changing Domestic Settings of Fairy-tales,” Encyclopaideia XXI, vol 49 (2017): 8-30.