In en uit Suriname
En, ik ben dan wel in Suriname geboren, maar ik ben Nederlandse, dus daar bemoei ik me niet mee.
Het was tijd om te verhuizen en haar stulpje achter te laten. Als het klaar is, dan is het ook echt klaar. Niet meer omkijken, alleen genieten van wat komen gaat. Het volgt hetzelfde patroon als haar vertrek uit Suriname. Nadat ze naar Nederland was gemigreerd, stopte mijn oma zich ook druk te maken over de politiek in Suriname. Dat betekende echter niet dat de navelstreng tussen haar en Suriname was doorgeknipt. Nog steeds woont een van haar zonen daar, als ook andere familie en vrienden. Zelfs hier in deze woonkamer is alles Suriname: het bauxiet, de houtsneden, de kotomisi-poppen, haar foto’s.
Als mijn oma terugkomt van een vakantie in Suriname (de laatste keer was in de winter van 2019), neemt ze altijd een beetje Surinaamse cultuur mee terug in de vorm van objecten. Soms zijn die eetbaar, zoals mango’s en antroewa, en soms zijn het souvenirs waar Suriname van afstraalt. Deze pennenhouder en (made in China) wekker, bijvoorbeeld, waren cadeautjes voor mij. Ze deelt haar liefde voor haar cultureel erfgoed maar al te graag.
Maar sommige dingen gaan ook de andere richting op. Na drie maanden sorteren en inpakken, had mijn grootmoeder acht dozen volgepropt met spullen (1300 liter in totaal). Zowel grote als kleine dingen werden naar Suriname verscheept: nagelschaartjes, een hakbijl, tandenborstels, Tupperwaredoosjes, potloden, oude ansichtkaarten, mokken, schoenen... Je kunt het zo gek niet verzinnen, of ze heeft het opgestuurd. Dit waren niet alleen de spullen die ze niet meer nodig had, maar ook juist spullen die ze over de jaren had verzameld met het doel ze naar Suriname te sturen. Surinamers in Nederland die spullen aan Suriname voeden, zijn bijna onderdeel geworden van een traditie, allemaal door een navelstreng die nooit écht is doorgeknipt.
Na drie maanden inpakken was het klaar. Tijd om te verhuizen. Mijn oma is duizenden dingen lichter, maar draagt een hele hoop nog altijd met haar mee.