"Just Garlic"

“Blijkt ook maar weer hoe onbelangrijk spullen zijn,” schreef Guido nog geen twee uur na het uitbreken van de brand. En ongeveer tegelijk met het sein brandmeester, schreef Anna ons om 12:07: “We hebben als eerste net een Gebakken Eitje voor Mies besteld. Dat blijkt nu oprecht ons belangrijkste bezit te zijn, als je er dan over nadenkt.”

De brand ontstond aan de voorkant van het huis, precies onder Mies’ slaapkamer. Anna vond het naar brand ruiken en het kwam van beneden, Guido rook nog niets. Ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen en belde aan bij de onderbuurvrouw. “No, it’s just garlic! I’m cooking!”, verzekerde de onderbuurvrouw Anna. De onderbuurvrouw is de zeventig gepasseerd en Anna en Guido kenden haar al van alle verhalen toen wij er nog woonden. Maar dat de vrouw van koken hield hoefden we niet te vertellen, want die geuren vonden hun weg naar boven wel. Maar dit wat Anna rook was niet “just garlic.”

Anna liep terug naar boven. Uit de kamer van Mies kwam rook door de vloer heen. Zonder ook maar iets mee te nemen spoedden ze zich naar buiten. Twee dagen na de brand had Guido gezegd: “Vaak hoor je de vraag wat je mee zou nemen als je je huis uit moet vluchten. Nou, niets dus. Gewoon helemaal niets.”

Opeens stonden ze op straat en zagen ze hoe de brandweer probeerde om de brand te beheersen. Wat ze zich toen nog niet beseften is dat naasten en vreemden voelden dat ze moesten helpen. Geld, huisraad, meubels, onderdak? Mensen willen iets doen, want het is volgens velen, zoals Anna en Guido nog heel vaak zouden moeten aanhoren, “toch wel het ergste wat je kunt overkomen.”