In verwachting van Gebakken Eitje

Behalve het redden van spullen was er vooral in de eerste maanden na de brand een fanatisme om heel veel verloren spullen weer opnieuw te kopen. Het is allemaal maar wat menselijk: tuurlijk wilden ze zich weer omringen met de spullen waar ze zo prettig tussen gewoond hadden.

Op het moment dat ik dit verhaal vertel zijn we zo'n negen maanden verder. Voor Anna, Guido en Mies waren dat geen gemakkelijke maanden. Het leven dendert door. Er moet gewerkt en opgevoed worden. Tegelijkertijd moesten ze bovenop de renovatie zitten en bovendien ervoor zorgen dat nieuwe spullen op tijd arriveerden. Doodvermoeiend.

Dat het ook allemaal erger had gekund hoeven we Guido en Anna echt niet te vertellen. Die weten dat. En ze zijn dan ook heel vaak hartstikke blij, samen met Mies. Maar dat laat niet onverlet dat het loslaten van spullen op een niet door jezelf gekozen moment traumatisch is. En het gegeven dat die spullen nog weken ongeruimd tussen de geblakerde muren hebben gestaan, heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Je gunt het iedereen om zelf het moment te kunnen bepalen waarop je afscheid neemt van je spullen.

Mijn man en ik hebben Mies haar eerste Gebakken Eitje gegeven. We hadden niet durven dromen dat het haar lievelingsknuffel zou worden. Het Gebakken Eitje dat ze hier vastklemt is niet het Eitje dat wij gaven. Dat is verkoold. Maar dit voelt even goed voor haar. Blijkbaar zijn sommige dingen vervangbaar. Als alles gewoon loopt zoals het hoort, dan kan Mies zelf het moment bepalen waarop zij Gebakken Eitje links laat liggen (om het dan uit pure nostalgie in haar eerste eigen huis een plekje te geven). Voor nu is Gebakken Eitje zo volmaakt dat wat haar betreft het broertje in de buik van haar moeder naar de knuffel vernoemd zou moeten worden.