Het recht om ergens te zijn

Het heeft in totaal zo’n drie jaar geduurd voordat Ayoub te horen kreeg dat hij in Nederland mocht verblijven. Het kostte nog een handvol verhuizingen en pijnlijke interviews voordat hij eindelijk dit document in handen kreeg - een soort paspoort - en hij zich legaal in Nederland kon legitimeren. Dat kwam als geroepen, want vooral in Leiden begon Ayoub steeds meer het gevoel te krijgen dat hij hier wilde blijven wonen.

Dat hij na zijn eerste grote interview werd afgewezen kwam dan ook als een grote klap. Behalve dat hij zijn vriendengroep hier had opgebouwd, was Ayoub een relatie aangegaan met Renée en had hij in de stad zijn draai gevonden. Hij moest halsoverkop Leiden verlaten en intrekken in een azc in Harderwijk, waarna snel duidelijk werd dat hij teruggestuurd zou worden naar Afghanistan. “Maar ik kan niet terug naar Afghanistan, ik ben juist hier gekomen omdat dat land gevaarlijk voor mij is.” Uit nood heeft Ayoub toen besloten om het azc te verlaten, met hulp van Renée, en illegaal in Nederland te blijven.

Terug in Leiden aangekomen kwam hij bij Bed Bad Brood terecht. Daar heeft Ayoub zich een tijd ontzettend ongelukkig gevoeld, want hij vond het verschrikkelijk om onder de radar te moeten leven en geen recht te hebben om te gaan en staan waar hij wilde. Dit kwam tot een hoogtepunt toen Renée zwanger bleek te zijn van Kees. Toen Renée na negen maanden beviel, kon Ayoub niet aangegeven worden als de vader van Kees. Nergens stond het zwart-op-wit dat hij Kees’ vader was. Daarna hebben ze er alles aan gedaan om voor Ayoub nog een tweede interview te regelen. Dat was uiteindelijk gelukt, er kwam zelfs een nieuwe advocaat bij kijken, maar het wilde niet baten: “Bij dat interview voelde ik gewoon:ik zit niet voor een mens, ik zit voor een systeem.” Voor de tweede keer werd hij afgewezen. “Na het tweede interview wilde ik niks meer: ik kon niet in Nederland blijven, maar nu wilde ik ook niet meer naar Afghanistan, want ik had Renée en mijn kind hier, mijn leven. Ik wilde hier blijven, maar dat kan niet. Ik wilde gewoon de vader van mijn kind zijn. Ik voelde mij zo verdrietig, toen wilde ik eigenlijk niet meer verder leven.” Zo’n vijf dagen later kregen Ayoub en Renée nog een keer bericht, dit keer positief: Ayoub mocht alsnog in Nederland blijven. “Ik was urenlang in shock. Diezelfde avond heb ik mijn kind vastgepakt. en dat had ik natuurlijk vaker gedaan, maar ik heb nooit eerder het gevoel gehad: ik heb recht op mijn kind. Nu voel ik mij vader.” Dat recht wordt nu bevestigd door het reisdocument dat hij toen heeft gekregen.