Vrienden maken in een vreemd land

Het horloge om zijn pols heeft Ayoub van zijn Afghaanse vrienden hier als cadeau gekregen, voordat hij naar Iran reisde om zijn familie voor de eerste keer weer te zien. Het is gebruikelijk in de Afghaanse cultuur om elkaar vóór een belangrijke reis een mooi cadeau te geven. “Ik probeer eigenlijk mijn eigen cultuur nooit te vergeten. Ik ben natuurlijk veel met mijn vriendin, Renée, dus ik spreek één keer per week af met Afghaanse vrienden om in aanraking te blijven met mijn eigen cultuur.” Die vrienden heeft hij hier allemaal in Leiden leren kennen, in het asielzoekerscentrum achter het Centraal Station, waar hij het langst heeft gewoond.

In dit asielzoekerscentrum, een oud kantoorgebouw, sliep hij in wat leek op een koffiekamer. Hij deed veel moeite om zijn plekje zo gezellig mogelijk te maken: de luxaflex had hij opgevouwen tot gordijnen, en hij had een enorme, luxueuze stoel die hij langs de kant van de weg had gevonden naar boven gesjouwd. Terwijl hij op zijn stretchertje zat, mocht iedereen bij hem op bezoek komen en in de grote stoel zitten om te kletsen en thee te drinken. Zo leerde Ayoub veel mensen kennen, waaronder ook andere Afghanen die gevlucht waren en met wie hij goede vrienden is geworden. Maar het was daar zeker niet altijd koek en ei. Behalve stromend water was er weinig: enkele geïmproviseerde douches en zes keer per week een magnetronmaaltijd. Koken was niet mogelijk en er werd nauwelijks schoongemaakt. Een hoop mensen waren er nog veel erger aan toe dan Ayoub en de vrienden die hij had gemaakt. “Maar ik zeg nooit: het was een slecht leven. Wij waren ook jong, wij hadden een vriendengroep en we sloegen ons er doorheen.”

Maar hoewel zijn vrienden een goede basis vormden, bleef het voor Ayoub een doorlopende strijd. “Ik vond Afghanistan nog steeds beter dan Nederland: het is een andere cultuur, ik kon de taal niet spreken en na een jaar wilde ik nog steeds terug.” Toch is hij zijn vrienden altijd blijven zien en die zijn zeer waardevol voor Ayoub gebleken. Sinds zijn reis naar Iran om zijn familie te zien draagt Ayoub het horloge dat hij van zijn vrienden als reiscadeau heeft gekregen.