Van reis naar aankomst

Na een reis van drie maanden komt Ayoub aan in Nederland, waar hij eerst wordt opgevangen in Ter Apel. Daar maakt hij samen met een vrijwilliger deze trui, die hij heeft bewaard als aandenken aan zijn aankomst en eerste paar dagen in Nederland. Enerzijds vormde dit het begin van een nieuwe reis, weliswaar binnen Nederland, anderzijds sloot het zijn langdurige tocht vanuit Afghanistan af, iets wat hij zich voor het eerst realiseerde toen hij door de politie in een taxi naar Ter Apel werd gezet.

Vanaf Duitsland was Ayoub met de trein Nederland binnengekomen: een vriend van hem had verteld dat hij op het station naar de informatiebalie moest gaan om een ticket naar Nederland te vragen. Hij verstond de baliemedewerkers niet, maar kreeg wel een stuk papier van hen. Ayoub stapte de trein in en na een poosje kwam een conducteur langs die om zijn vervoersbewijs vroeg. Wat zijn ticket had moeten zijn, bleek slechts een schema met vertrektijden te zijn . Ayoub bood de conducteur nog geld aan, maar hij begreep dat dat niet goed was. Hij werd meegenomen en na een aantal coupés te zijn doorgelopen, werd hij naast een Nederlandse mevrouw neergezet, die werd gevraagd om Ayoub gezelschap te houden. Hoewel zij ontzettend aardig was, voelde Ayoub zich helemaal misplaatst: “Ik voel me veel minder dan andere passagiers: ik ben gevlucht, ik had een goed leven, nu zit ik illegaal en vies in de trein met kapotte kleren, en het voelt alsof iedereen naar mij kijkt. Toen dacht ik ontzettend veel terug aan Afghanistan.”

Bij het eerste Nederlandse station kwam de politie hem uit de trein halen, onder protest van de medepassagier die hem had vergezeld. Een aantal vriendelijke agenten brachten hem naar het bureau en kwamen snel tot de conclusie dat Ayoub als vluchteling naar Nederland was gekomen. Dus werd hij naar de noodopvang in Ter Apel gestuurd, een van de eerste tussenstations waar asielzoekers in Nederland terechtkomen. “Ik werd in een heel mooie taxi gezet, die warm en comfortabel was. Toen was ik zo moe, zo moe van drie maanden reizen. Nu was ik ergens, en ik val gewoon in slaap. Ik probeer mijn ogen open te houden maar ik blijf in slaap vallen.”

Ayoub vertelt over de vermoeidheid van het constant op weg zijn, het nooit op één plek kunnen blijven. Deze trui staat symbool voor een omslagpunt van reizen naar aankomen, alhoewel Ayoub nog niet klaar zou zijn met verplaatsen. In de vijf jaar dat hij nu in Nederland is, heeft hij veel opvanglocaties en asielzoekerscentra gezien, onder andere in Budel, Harderwijk, Katwijk en voornamelijk Leiden, waar hij het beste zijn draai heeft gevonden. Je komt in ontelbare achtbanen terecht, door een immens gecompliceerd systeem., Lange tijd verlangde Ayoub nog terug naar zijn onmogelijke bestaan in Herat.