De oudtestamentische zegenbede

Op 20 december 2002 stapten Tjark en ik in het huwelijksbootje. Dit huwelijk hadden wij met z’n tweeën met de ondersteuning van de familie helemaal zelf gepland. Het was een prachtige dag. Ik was de eerste in mijn gezin die trouwde. Vooral mijn vader was enorm enthousiast en vertelde mij zijn allergrootste wens. Hij zag mij graag trouwen in een witte bruidskoto. De koto is de traditionele dracht van de creoolse vrouw in Suriname. Helaas voor hem trouwde ik in een heel elegante witte trouwjurk met een zilveren kroon op mijn hoofd en een witte sluier van tule. Prachtig vond ik mezelf. Tjark was in een net wit pak gekleed met een kobaltblauw onderhemd. Wit en kobaltblauw, dat waren de kleuren van ons huwelijk. Twee bruidstaarten hadden we: eentje gemaakt volgens typisch Nickeriaans-Guyanese traditie en de ander was de welbekende traditionele trouwtaart.

Van alle cadeautjes die wij ontvingen op die dag was de mooi ingelijste oudtestamentische zegenbede het bijzonderst. Wij kregen het van de manager van mijn toenmalige baan als projectcoördinator bij een bekende vrouwenorganisatie in Suriname. Het gebed is krachtig. De woorden raken diep en geven vooral rust. Terwijl mijn manager het mij gaf, zei ze dat ik het altijd een prominente plek in huis moest geven zodat het als een eeuwige zegen boven ons huwelijk zou blijven hangen. Zo heb ik het ook altijd geplaatst in huis. Prominent, zichtbaar voor eenieder en zodanig gepositioneerd dat het op ons neerziet. De zegenbede kregen wij samen met een prachtige handgeschilderde Chinese vaas. Beide hebben altijd samen meegereisd naar onze nieuwe woonplek.