Misdaad en Straf
Wij zouden ons kunnen afvragen of de vervloekingstabletten ook echt werkten. Degene die ‘vilbia’ had gestolen zal toch niet opeens in een plasje vloeibaar mens zijn veranderd? Nou nee, maar je moet je realiseren dat dat soort twijfels niet bij de inwoners van Romeins Brittannië opkwamen. Zij geloofden dat de godin absoluut machtig genoeg was om dat te doen. En dat is precies hoe de vervloekingstabletten ‘werkten’.
Bekijk de situatie eens vanuit het perspectief van de dief. Hij wist dat hij een misdaad had begaan, en hij wist ook dat hij er was geweest als de godin zou worden ingeschakeld. Hier hebben sociale fenomenen zoals roddelen waarschijnlijk een grote rol gespeeld. Het zou de dief via geruchten ter ore kunnen komen dat hij vervloekt was. Hij zou zich zorgen gaan maken. Hij zou last kunnen krijgen van psychosomatische symptomen, zoals buikpijn, benauwdheid, uitslag - allemaal omdat hij bang is dat hij vervloekt is. Deze symptomen zouden dan natuurlijk worden opgevat als een goddelijke straf, en op die manier heeft de vloek dan gewerkt.
Het hele vervloekingsritueel zou ook een effect kunnen hebben gehad op de sociale verhoudingen en spanningen binnen de lokale gemeenschap. De mensen die vervloekingstabletten uitschreven waren boos dat ze bestolen waren. We hoeven maar een vloek te citeren om dat te zien: ‘Laat hem die dit heeft gedaan zijn eigen bloed in het [gestolen] vat vergieten’