Een reis over de zee...

De versieringen op Minoïsche kleiwaren zijn erg herkenbaar; ze zijn onnatuurlijk, abstract en vol met organische symbolen, voornamelijk geïnspireerd op florale en maritieme patronen. Larnakes in het bijzonder zijn rijkelijk beschilderd met scenes uit begrafenisrituelen, waardoor ze onze grootste bron zijn van beeldende kunst uit het Laat-Minoïsche tijdperk (1400-1050 v.C.).

Larnakes bevatten vaak beelden van offerrituelen, apotropaeische symboliek, godinnen, mensen in rouw, zeelandschappen of ideaalbeelden van het hiernamaals, gelegen buiten de Egeïsche zee. Zelfs al is onze larnax bijzonder door zijn bescheidenheid, bevat het alsnog de kenmerken die passen bij de Minoïsche grafcultuur: de zee en de bloemen.

Aangezien Kreta een vrij geïsoleerd eiland is in het midden van de Egeïsche zee, is het niet gek dat de Minoërs zich hun hiernamaals voorstelden als een ver land over de zee achter de horizon. Omdat larnakes werden gezien als het vaartuig waarmee de overledenen hun laatste tocht naar het hiernamaals maakten, is het logisch dat er veel zeelandschappen op de larnakes te zien zijn. Deze kunnen bestaan uit octopussen, vissen, dolfijnen, Argonauten, of simpelweg golven. Deze larnax bestaat slechts uit golven: de zee is uitgebeeld met de golvende lijnen aan de voor- en achterkant van de grafkist.